Astro Ciencia

Unha eclipse lunar consiste no paso dun satélite planetario, como a Lúa, pola sombra proxectada polo planeta, de forma que a iluminación directa do satélite por parte do Sol interrómpese. As eclipses lunares teñen lugar unicamente preto da fase de lúa chea, e poden ser observados desde amplas zonas da superficie terrestre, particularmente de todo o hemisferio que non é iluminado polo Sol, sempre que a Lúa estea por encima do horizonte. Normalmente a desaparición da Lúa non é total; o seu disco queda iluminado pola luz dispersada pola atmosfera terrestre e adquire un halo avermellado. A sombra total producida pola terra queda rodeada por unha rexión de sombra parcial chamada penumbra. Nas etapas iniciais e postremeiras da eclipse lunar, a Lúa entra en penumbra. Dependendo de se a lúa entra ou non completamente en zona de umbra pódense distinguir as eclipses totais de Lúa, cando o satélite mergúllase completamente en umbra , as eclipses parciais de Lúa, cando penetra

Unha eclipse solar consiste no escurecemento total ou parcial do Sol que se observa desde un planeta polo paso dun satélite, por exemplo o paso da Lúa entre o Sol e a Terra. Unha eclipse de Sol só é visible nunha estreita franxa da superficie da Terra. Cando a Lúa interponse entre o Sol e a Terra, proxecta sombra nunha determinada parte da superficie terrestre, e un determinado punto da Terra pode estar inmerso no cono de sombra ou no cono de penumbra. Aqueles que se atopen na zona na cal se proxecta o cono de sombra verán o disco da Lúa superpoñerse integramente ao do Sol, e neste caso terase unha eclipse solar total. Quen se atope nunha zona interceptada polo cono de penumbra, verán o disco da Lúa superpoñerse só en parte ao do Sol, e tense unha eclipse solar parcial. Dáse tamén un terceiro caso, cando a Lúa nova atópase no nodo a unha distancia maior con respecto á media, entón o seu diámetro aparente é máis pequeno con respecto ao habitual e o seu disco non alcanza a cubr

Detéctanse dous potentes erupciones solares. A segunda é a máis intensa e rexístrase desde decembro de 2008, segundo informa a NASA nun comunicado. Os chorros de radiación que se desprenden destas erupciones foron detectados polo satélite ''Solar Dynamics Observatory'' da axencia espacial estadounidense ás 09:10h GTM e 12:02h GTM, dúas horas máis que na España peninsular, respectivamente. Segundo o 'Centro de Predición de Meteoroloxía Espacial' , estas erupciones chamadas de "categoría X" perturbaron as comunicacións de radio de alta frecuencia durante unha hora no lado da Terra situado fronte ao Sol e tamén as comunicacións de baixa frecuencia utilizadas na navegación. Ademais, poden alterar o funcionamento dos satélites de comunicación e o GPS, así como as redes de distribución eléctrica ao alcanzar a atmosfera superior da Terra. As dúas erupciones producíronse nunha rexión activa do Sol onde xa ocorrera unha erupción de intensidade media o 4 d

A astronomía é unha ciencia que tamén está vinculada á fotografía. De feito, moitas das teorías desenvolvidas por científicos do século XVII -como Johannes Kepler- tiñan unha base moi sinxela: mirar os planetas co telescopio e estudar os seus movementos. Na actualidade, os observatorios astronómicos son responsables de analizar fenómenos do espazo exterior e, ademais, de deixarnos asombrados con impresionantes imaxes. Existe un gran número de observatorios astronómicos repartidos por diferentes lugares do mundo. Especialmente selecciónanse aquelas zonas menos afectadas pola contaminación lumínica e cuxas condicións son as máis apropiadas para mirar o ceo.  OBSERVATORIOS DAS ILLAS CANARIAS Destaca especialmente o observatorio astronómico da Palma, o cal é considerado un dos máis importantes do mundo e no que se construíu o Gran Telescopio Canarias, o maior telescopio óptico xamais construído. Grazas a el pódense estudar obxectos astronómicos situados a unha distancia moi afastada d

Cando o fenómeno natural da aurora polar prodúcese nas rexións próximas ao polo norte chámase aurora boreal ( cuxo nome provén de ''Aurora'', a deusa romana do amencer, e da palabra grega ''Bóreas'', que significa norte).  Cando aparece nas rexións próximas ao polo sur, denomínase aurora austral. Adoita ocorrer nos meses de setembro a outubro e de marzo a abril, en períodos de maior actividade das manchas solares. É posible vela mellor en Noruega, Suecia, Finlandia, Alaska, Canadá, Escocia, Rusia, entre algúns outros lugares. Aurora boreal en Suecia A aurora boreal é un fenómeno natural que provoca unha luminosidade marabillosa, enchendo o ceo de cores perfectas e unha beleza indescritible. Sucede cando os ventos solares afectan o campo magnético da Terra. As Partículas liberadas en explosións solares quedan retidas na atmosfera, causando erupciones na superficie da estrela e dando lugar ás tormentas solares. A aurora boreal pode aparecer

No ano 1609, o matemático Galileo Galilei creou un telescopio caseiro de 8 aumentos. Con el demostrou ás autoridades de Venecia, en Italia, todo o potencial deste novo instrumento. A demostración co seu telescopio valeulle o posto de matemático e filósofo en Florencia, ao servizo de Cosme II de Medici, Gran Duque da Toscana. Ocupou este posto desde 1610 ata a súa morte, no ano 1642. Cando Galileo encontrábase na cidade de Venecia, no ano 1609, escoitou dun singular descubrimento realizado en Holanda. Consistía nun tubo con dúas lentes que permitía que os obxectos afastados apreciásense moito máis próximos. Galileo, que era un gran artesán, realizou inmediatamente o seu propio dispositivo. Crese que, para este telescopio, utilizou o tubo dun órgano, ao que lle incorporou oito aumentos. Co seu rudimentario telescopio Galileo realizou algúns dos descubrimentos máis importantes da historia da astronomía. Galileo foi perfeccionando o seu  telecopio, e as súas observació

A adolescente norteamericana Alyssa Carson ten moi claro o que será de maior, xa que leva anos adestrándose na NASA para converterse na primeira persoa que pise Marte en 2033. Carson, que agora ten 15 anos, empezou a interesarse "por viaxar ao espazo desde que tiña só 3", explicou a EFE, e por iso ingresou en 'Mars One', un proxecto internacional que pretende establecer un asentamento humano no planeta vermello antes de vinte anos. "É posible que termine sendo a nosa futura Terra, un lugar onde vivir de aquí a uns 300 anos", subliña, debido ás súas semellanzas co noso planeta, que inclúe a existencia de auga actualmente detectada en capas de xeo marciano. Para conseguir o seu propósito, a moza adestra a diario no Centro Marshall de Voos Espaciais durante varias horas ao día e ademais organiza visitas aos ''space camps'' da NASA, nos que conseguiu ser a primeira aspirante a astronauta en asistir a todos. Nestes campamentos aprende

Todas as civilizacións humanas trataron de interpretar o que ocorre no ceo e o espazo. Na actualidade descubríronse numerosos corpos celestes, novas galaxias e planetas. Non terÍamos este coñecemento sen as investigacións dos grandes astrónomos, que desde hai séculos estudan o universo.  CHARLES MESSIER Charles Messier foi un astrónomo francés que buscou incansablemente cometas para estudar as súas órbitas. A medida que os buscaba atopou outros obxectos, cos cales realizou un dos catálogos máis completos. O seu propósito foi dar a coñecer estes obxectos, para que outros estudiosos non se confundisen ao estudar o ceo. O inventario contiña galaxias e planetas, e ademais logrou atopar 13 cometas. PTOLOMEO Ptolomeo foi un astrónomo exipcio coñecido pola súa obra máxima sobre astronomía, o Almagesto. Nel incluíu un catálogo de estrelas e unha serie de táboas que axudaban a calcular a posición dos planetas, o Sol e a Lúa e as eclipses solares e lunares. Este texto foi o maior tra

O Sistema Solar é un sistema planetario formado polo Sol e os corpos celestes que orbitan ao seu redor. Está situado na Vía Láctea e está composto por planetas ananos, asteroides, cometas, meteoritos e polo Sol e os oito planetas que, cos seus respectivos satélites, xiran arredor del. O Sistema Solar está situado a uns 33.000 millóns de anos luz do centro da Vía Láctea. Existen moitas hipóteses sobre a orixe do Sistema Solar, as teorías máis actuais enlázanse coa formación do Sol, fai uns 4.700 millóns de anos. A partir dunha nube de gas e de pó que se fragmentou ou colapsou, conducindo á formación de nebulosa, e por medio da unión de partículas cada vez máis grandes, xurdiron os planetas actuais. Os principais obxectos que se atopan no Sistema Solar son o Sol, os planetas, os planetas ananos, os satélites e os corpos menores. O SOL O Sol  é a estrela  única e central do Sistema Solar; polo tanto é a estrela máis próxima á Terra e o astro con maior b rillo . A súa presenza ou aus

O ceo sempre chamou a atención dos seres humanos. A súa grandiosidade, os corpos celestes e os diversos eventos astronómicos que ocorren no firmamento motivaron a observar o ceo dende a antigüidade e a explicar o Universo. Ao principio, os seres humanos só dispoñían dos seus ollos e da súa percepción para determinar o movemento dos astros. Pronto o home descubriu que podía utilizar o ceo para mellorar a agricultura ou para orientarse. Comezaron a estudar os eventos astronómicos e así xurdiron os primeiros astrónomos. ANTIGA CHINA As primeiras observacións astronómicas son difíciles de precisar. Porén, a astronomía na antiga China considérase como a máis antiga, xa que se pode remontar ao ano 4000 a.C. Os logros máis importantes foron o descubrimento dos cometas e das supernovas e a creación dos calendarios. Tamén dividiron o ceo en 284 constelacións e consideraban que o Universo era como unha laranxa que colgaba da estrela polar. A medida que progresaban, crearon os meses para m

Os astrónomos están convencidos, na súa maioría, de que o universo xurdiu a partir dunha gran explosión, coñecida como o ''Big Bang'', a cal ocorreu hai 13.700 millóns de anos. BIG BANG Os primeiros indicios deste feito foron descubertos polo astrónomo estadounidense Edwin Hubble no ano 1920, cando expuso que o universo se estaba expandindo e os cúmulos de galaxias se afastaban unha doutra. Esta teoría afirma que toda a materia do universo estaba concentrada nun único punto e explotou. Os choques que se produciron fixo que a materia se agrupase e se concentrase nalgúns lugares do espazo, formando así as primeiras estrelas e galaxias. Dende entón, o universo continúa en constante movemento e evolución. TEORÍA DO ESTADO ESTACIONARIO Outra teoría que explica a orixe do universo é a ''Teoría do Estado Estacionario''. É unha teoría formulada por Hermann Bondi e Thomas Gold, ampliada máis tarde por Fred Hoyle, segundo a cal o universo sempre existi