A VIDA DAS ESTRELAS
Cando miramos o ceo nocturno sen lúa, podemos observar unha cantidade case incontable de puntos de luz sobre un tenue e azulado fondo. Nas cidades, debido á contaminación só apreciamos algúns puntos moi brillantes. Cada un deses puntos brillantes ten a súa propia historia.
Unha estrela sempre nace dunha nube de gas de hidróxeno. A pregunta filosófica neste punto é ''De onde ven a nube de hidróxeno?''. As nubes de hidróxeno existen en grandes proporcións nas galaxias espirais e pódese saber máis ou menos a idade dunha galaxia pola cantidade de gas que lle sobra. Por exemplo, se unha galaxia ten moito gas significa que é novo, pois as estrelas aínda non se formaron e por conseguinte a súa evolución como galaxia apenas comeza.
As nubes de hidróxeno tamén conteñen outros elementos, como o helio, nitróxeno, carbón e varios elementos químicos, ademais de po. A esta mestura de elementos, nós chamámolas nubes moleculares e estas son case enteiramente de hidróxeno, normalmente o 90% do total dos elementos. Cando varias nubes moleculares xúntanse, chámanse rexións de formación estelar.
Estas rexións son enormes e os astrónomos estúdanas con moito detalle, pois aínda fai falta explicar algúns detalles no proceso do nacemento dunha estrela. Das rexións próximas, é dicir, na nosa galaxia, atópase Eta Carina, poderiamos dicir que estas nubes son incubadoras de novas estrelas.
O DESENVOLVEMENTO DUNHA ESTRELA
A MORTE DUNHA ESTRELA
Ese é o final de todas as estrelas, o material que non acaba de fundirse, entón volve ao medio interestelar e formará parte de outras estrelas.
Con todo, cada estrela que nace e morre, consome hidróxeno. Chegará un día cando non haberá máis hidróxeno, non existirán máis nubes moleculares e non se formarán novas estrelas.
Do mesmo xeito que a vida, as estrelas teñen unha historia moi particular. Cada unha delas é única e para os astrónomos é unha paixón tratar de ler coa pouca información que podemos solicitar cos nosos telescopios a historia enteira de cada unha delas.
O NACEMENTO DUNHA ESTRELA
As nubes de hidróxeno tamén conteñen outros elementos, como o helio, nitróxeno, carbón e varios elementos químicos, ademais de po. A esta mestura de elementos, nós chamámolas nubes moleculares e estas son case enteiramente de hidróxeno, normalmente o 90% do total dos elementos. Cando varias nubes moleculares xúntanse, chámanse rexións de formación estelar.
Estas rexións son enormes e os astrónomos estúdanas con moito detalle, pois aínda fai falta explicar algúns detalles no proceso do nacemento dunha estrela. Das rexións próximas, é dicir, na nosa galaxia, atópase Eta Carina, poderiamos dicir que estas nubes son incubadoras de novas estrelas.
Entre máis reaccións nucleares, máis rapido acábase o seu combustible. Entón, as estrelas máis quentes son máis azuis. As estrelas azuis viven pouco tempo.
As estrelas amarelas teñen unha vida máis ou menos longa, duns dez mil millóns de anos, son medianas e son moi comúns no universo.
As estrelas vermellas son pequenas e frías, e poden ter vidas tan longas como a idade do universo.
Todas as estrelas consumen o seu hidróxeno a diferentes velocidades, cada unha delas vive de forma diferente, tamén dependerá do seu entorno, se hai preto máis estrelas, poderían intercambiar material e entón o seu tempo de vida podería aumentar ou diminuír.
Nesta etapa, as estrelas son sumamente estables, a súa temperatura na súa superficie practicamente non cambia, o seu diámetro mantense constante e, entón, é cando poderían haber planetas ao seu ao redor e comezar a experimentar fenómenos tan extraordinarios como a vida.
O tempo de vida depende da súa masa, unha estrela pode manterse estable desde algúns millóns de anos ata miles de millóns de anos.
Ademais de helio, as estrelas producen moitos dos elementos químicos da táboa periódica. Estes elementos saen ao medio interestelar e volven formar parte das nubes moleculares, contaminándoas e sendo precursoras de novas estrelas.
As estrelas amarelas teñen unha vida máis ou menos longa, duns dez mil millóns de anos, son medianas e son moi comúns no universo.
As estrelas vermellas son pequenas e frías, e poden ter vidas tan longas como a idade do universo.
Nesta etapa, as estrelas son sumamente estables, a súa temperatura na súa superficie practicamente non cambia, o seu diámetro mantense constante e, entón, é cando poderían haber planetas ao seu ao redor e comezar a experimentar fenómenos tan extraordinarios como a vida.
O tempo de vida depende da súa masa, unha estrela pode manterse estable desde algúns millóns de anos ata miles de millóns de anos.
Ademais de helio, as estrelas producen moitos dos elementos químicos da táboa periódica. Estes elementos saen ao medio interestelar e volven formar parte das nubes moleculares, contaminándoas e sendo precursoras de novas estrelas.
A MORTE DUNHA ESTRELA
Cando o hidróxeno termínase, a estrela comeza a ter desequilibrios internos, pois xa non hai máis combustible que sustente á estrela. Aqui poden pasar varias cousas, as cales dependerán da masa.
Se a masa é a suficiente, entón o helio que foi xerado no transcurso de millóns de anos agora comezará a converterse en carbono e despois dalgúns centos de anos en ferro e se a masa aínda permíteo, entón os núcleos colapsaranse e formarán neutróns. Se a masa aínda é o suficientemente grande, formarase un buraco negro.
En casos menos extremos, a estrela simplemente será reducida a un núcleo de ferro, moi denso e moi quente, o cal se irá arrefriando aos poucos ata ser invisible. Nese proceso producirase unha supernova, unha estrela que desprendeu a súa atmosfera debido ao colapso dela.
Ese é o final de todas as estrelas, o material que non acaba de fundirse, entón volve ao medio interestelar e formará parte de outras estrelas.
Con todo, cada estrela que nace e morre, consome hidróxeno. Chegará un día cando non haberá máis hidróxeno, non existirán máis nubes moleculares e non se formarán novas estrelas.
Comentarios
Publicar un comentario