CECILIA PAYNE, a muller que achou de que están feitas as estrelas

- O traballo desta británica serviu de inspiración para moitas outras científicas en todo o mundo -

O 7 de decembro de 1979 é lembrado como o día en que faleceu a astrofísica británica Cecilia Payne, quen é talvez unha das científicas con maior impacto na comunidade científica, grazas ao seu traballo de tese doutoral, coñecido historicamente como “a máis brillante tese doutoral escrita nunca en astronomía”.

Con tan só 19 anos, Payne asistiu á Universidade de Cambridge, onde tivo a extraordinaria oportunidade de escoitar unha conferencia ditada por Arthur Eddington, quen, xunto con Albert Einstein, foi un dos pioneiros en traballar a relatividade xeral. Durante esta charla, Eddington narraba como fora a súa experiencia na expedición que el levou a cabo na illa Príncipe, onde observou a famosa eclipse de Sol de 1919, eclipse que serviría como evidencia observacional para corroborar a teoría da relatividade xeral. Foi precisamente esta cativadora conferencia a que motivou a Payne a converterse en astrónoma. 

Biografía e traballo de Cecilia Payne

Payne utilizou as liñas espectrais de diferentes elementos e os resultados obtidos polo astrofísico Meghnad Saha sobre a relación que existe entre a enerxía de ionización nunha estrela –é dicir, a enerxía requirida para remover un electrón de certo elemento en estado gaseoso– e a temperatura superficial. Con esta relación, Payne estableceu concluintemente que a secuencia espectral, en efecto, correspondía ás temperaturas estelares. Ademais, determinou que as estrelas estaban compostas de hidróxeno e helio, contradicindo o pensamento da época, xa que se estableceu que estas estaban compostas principalmente de silicio, carbono e outros metais, do mesmo xeito que a Terra. Unha vez finalizou o seu doutoramento, Payne estudou as estrelas de alta luminosidade co fin de entender a estrutura da Vía Láctea. A análise dos datos obtidos durante meses de arduo traballo permitiulle escribir o libro titulado ''Estrelas de alta luminosidade'' o cal foi publicado en 1930 e considerado un dos textos máis creativos e innovadores da época. No ano de 1956, Payne foi designada profesora de tempo completo, e posteriormente asignóuselle o cargo de directora do Departamento de Astronomía da Universidade de Harvard.

Ela é, sen ningunha dúbida, unha muller extraordinaria que serviu de inspiración para moitas outras científicas en todo o mundo.