AS SETE MARABILLAS DO SISTEMA SOLAR

Desde os tempos antes de Cristo datan relatos sobre as 7 marabillas do mundo antigo: A Gran Pirámide de Guiza, Os Xardíns Colgantes de Babilonia, O Templo de Artemisa, A Estatua de Zeus en Olimpia, O Mausoleo de Halicarnaso, O Coloso de Rodas e O Faro de Alexandría. Na era moderna rexistrouse ás novas 7 marabillas, unha delas situada en México: Chichén Itzá, O Coliseo de Roma, en Italia; A estatua Cristo Redentor, en Brasil; A Gran Muralla Chinesa, Machu Picchu, en Perú; Petra, en Xordania e O Taj Mahal, en India. 

Con todo, se se pensa máis aló das que habitan a Terra, estas serían as 7 marabillas do Sistema Solar:

7. Geysers de enceladus

Lúa de Saturno, geysers de auga que cando fan erupción producen nevadas, como unha máquina xeradora de neve que se lanza ao sistema solar. Encélado é o sexto satélite máis grande de Saturno, cun 500 km de diámetro,8​ aproximadamente a décima parte do de Titán, o maior satélite saturniano. Está cuberto por unha capa de xeo recente e limpo que reflicte case toda a luz solar que incide sobre el, polo que a temperatura superficial só alcanza os –198 ℃ ao mediodía. A pesar do seu pequeno tamaño, ten unha ampla variedade de trazos superficiais que van desde rexións antigas e craterizadas a terreos novos e deformados tectónicamente que se formaron fai apenas 100 millóns de anos.

6. OS ANEIS DE SATURNO

Os aneis de Saturno son un sistema de 4 aneis planetarios que rodean a ese planeta e foron observados por primeira vez en xullo de 1610 por Galileo Galilei. En parte porque as imaxes que daba o recentemente inventado telescopio eran de mala calidade para aquel entón, e en parte porque facía só uns meses que descubrira os catro maiores satélites de Xúpiter, pensou inicialmente que as estruturas borrosas, parecidas a orellas, que vira, eran dous satélites próximos a Saturno. Pronto cambiou de opinión. Aqueles "estraños apéndices" non variaban a súa posición respecto de Saturno dunha noite á seguinte e, ademais, desapareceron en 1612. Sucedeu que os aneis, compostos por hidróxeno, helio e sulfuro, quedaran orientados co seu plano segundo a visual desde a Terra en 1612 e con iso fixéronse moi débiles. A xeometría dos apéndices deixou perplexos aos astrónomos, ata o punto de chegarse a propoñer que se trataba de asas unidas a Saturno ou que constaban de varios satélites en órbita soamente ao redor da parte posterior de Saturno, polo que nunca arroxaban sombra sobre o planeta.

5. O PUNTO VERMELLO DE XÚPITER

O punto vermello de Xúpiter é o maior vórtice anticiclónico (altas presións) de Xúpiter e o detalle da súa atmosfera máis coñecido a nivel popular. Comparable a unha enorme tormenta, trátase dun enorme remolino que podería existir desde hai máis de 300 anos e caracterizado por ventos na súa periferia de ata 400 km/ h. O seu tamaño é o bastante grande (en dirección este-oeste) como para englobar máis de dúas veces o diámetro da Terra. O remolino vira en sentido antihorario.

4. O CINTO DE ASTEROIDES

O cinto de asteroides é unha rexión do sistema solar comprendida aproximadamente entre as órbitas de Marte e Xúpiter. Alberga multitude de obxectos astronómicos de formas irregulares, denominados asteroides, e ao planeta anano Ceres. Esta rexión tamén se denomina cinto principal coa finalidade de distinguila doutras agrupacións de corpos menores do sistema solar, como o cinto de Kuiper ou a nube de Oort. 

O cinto de asteroides formouse na nebulosa protosolar xunto co resto do sistema solar. Os fragmentos de material contidos na rexión do cinto poderían formar un planeta, pero as perturbacións gravitacionales de Xúpiter, o planeta máis masivo, produciron que estes fragmentos chocasen entre si a grandes velocidades e non puidesen agruparse, resultando no residuo rochoso que se observa na actualidade. Unha consecuencia destas perturbacións son os ocos de Kirkwood; zonas onde non se atopan asteroides debido a resonancias orbitais con Xúpiter, e as súas órbitas tórnanse inestables. Se algún asteroide pasa a ocupar esta zona é expulsado na maioría dos casos fose do sistema solar, aínda que en ocasións pode ser enviado cara a algún planeta interior, como a Terra, e chocar con ela. Desde a súa formación expulsouse a maior parte do material.

3. O MONTE OLIMPO EN MARTE

O Monte Olimpo é o maior volcán coñecido no sistema solar. Atópase no hemisferio occidental do planeta Marte.

O monte Olimpo é o máis novo dos grandes volcáns de Marte, pois se formou durante o chamado período amazónico. A súa natureza de montaña era coñecida antes de que as sondas espaciais visitasen o planeta grazas ao seu albedo, sendo coñecido polos astrónomos como Nix Olympica.

2. A SUPERFICIE DO SOL

Cunha temperatura maior ao 10 mil graos centígrados, a superficie do Sol é responsable da vida na Terra. Así mesmo podería acabar con ela en calquera momento por medio dunha expulsión de masa coronal, unha expulsión de enerxía súbita por parte do Sol.

1. A TERRA

O terceiro planeta do Sistema Solar está xusto á distancia perfecta do Sol para ter a temperatura ideal e soportar a vida, é a razón pola que se ten conciencia do lugar habitado e xerar este tipo de información.