HISTORIA DA ASTRONOMÍA
O ceo sempre chamou a atención dos seres humanos. A súa grandiosidade, os corpos celestes e os diversos eventos astronómicos que ocorren no firmamento motivaron a observar o ceo dende a antigüidade e a explicar o Universo. Ao principio, os seres humanos só dispoñían dos seus ollos e da súa percepción para determinar o movemento dos astros. Pronto o home descubriu que podía utilizar o ceo para mellorar a agricultura ou para orientarse. Comezaron a estudar os eventos astronómicos e así xurdiron os primeiros astrónomos.
ASTRONOMÍA BABILÓNICA
Galileo Galilei foi un astrónomo defensor da teoría heliocéntrica. Construíu o primeiro telescopio en 1609, o que lle permitiu estudar os cráteres da Lúa, as fases de Venus ou as manchas solares, entre outros. Todos estes descubrimentos conduciron ao nacemento da astronomía moderna.
Unha das revelacións máis importantes da astronomía tivo lugar en 1924, e foi grazas ao astrónomo Edwin Hubble, quen descubriu que o que antigamente se pensaba que eran ''nebulosas'', en realidade eran galaxias. Grazas a este descubrimento, Hubble determinou que ditas galaxias se estaban afastando, co que deduciu que o Universo se estaba expandindo. Creu así a súa teoría do Big Bang.
ANTIGA CHINA
As primeiras observacións astronómicas son difíciles de precisar. Porén, a astronomía na antiga China considérase como a máis antiga, xa que se pode remontar ao ano 4000 a.C. Os logros máis importantes foron o descubrimento dos cometas e das supernovas e a creación dos calendarios. Tamén dividiron o ceo en 284 constelacións e consideraban que o Universo era como unha laranxa que colgaba da estrela polar. A medida que progresaban, crearon os meses para medir o tempo.
ASTRONOMÍA BABILÓNICA
Os babilonios especializáronse en estudar o Sol, a Lúa e, en concreto, os eclipses solares. Lograron deducir as fases lunares e as posicións planetarias mediante táboas cuneiformes. Además, alcanzaron o seu auxe no período entre o 600 e o 500 a.C. Tamén se lles atribúe a creación do concepto do zodíaco.
CAMBIOS DE PARADIGMA
O sistema xeocéntrico foi presentado polo astrónomo Claudio Ptolomeo (85 d.C. - 165 d.C.). Este sistema, tamén chamado sistema ptolemaico, situaba a Terra no centro do Universo cos planetas e o Sol xirando arredor dela. Este modelo era coherente pero non explicaba o movemento aparente dos planetas. Non foi ata o Renacemento (s. XV) que esta teoría foi substituída polo sistema heliocéntrico, teoría proposta por Nicolás Copérnico, que situaba o Sol, e non a Terra, no centro do Universo.
ASTRONOMÍA MODERNA
Galileo Galilei foi un astrónomo defensor da teoría heliocéntrica. Construíu o primeiro telescopio en 1609, o que lle permitiu estudar os cráteres da Lúa, as fases de Venus ou as manchas solares, entre outros. Todos estes descubrimentos conduciron ao nacemento da astronomía moderna.
O SÉCULO XX
Unha das revelacións máis importantes da astronomía tivo lugar en 1924, e foi grazas ao astrónomo Edwin Hubble, quen descubriu que o que antigamente se pensaba que eran ''nebulosas'', en realidade eran galaxias. Grazas a este descubrimento, Hubble determinou que ditas galaxias se estaban afastando, co que deduciu que o Universo se estaba expandindo. Creu así a súa teoría do Big Bang.
HOXE EN DÍA
A astronomía evolucionou moito ata chegar á actualidade. Agora somos capaces de estudar o espazo grazas aos grandes e complexos instrumentos dos que dispoñemos e formular hipóteses que buscan comprender as forzas fundamentais que rixen o Universo. Esta ciencia pasou por moitas dificultades, mais sempre a utilizamos para satisfacer a nosa curiosidade polo firmamento.
Comentarios
Publicar un comentario